Historia mnemotechnik

ʞᴉuɥɔǝʇoɯǝuɯ ɐᴉɹoʇsᴉH

W świecie starożytnym, nieznającym druku ani papieru do pisania wyćwiczona pamięć była sprawą najwyższej wagi.

Źródła podają, że w latach 86-82 p.n.e. nieznany rzymski nauczyciel retoryki ułożył dla swoich uczniów podręcznik Ad Herennium.

W traktacie znalazły się:

~ reguły dotyczące miejsc, tj. miejsca powinny być ułożone w określonym porządku, w jakimś opuszczonym budynku, nie powinny być do siebie podobne, a co piąte powinno się w jakiś sposób wyróżniać, co uchroni nas przed pobłądzeniem

~ zasady tworzenia wyobrażeń, tj. nowe, zaskakujące tak jak uczy nas sama natura:

"Wschód, wędrówka i zachód Słońca nie dziwią nikogo, ponieważ zdarzają się codziennie. Natomiast zaćmienia Słońca zadziwiają, ponieważ zdarzają się rzadko i są rzeczywiście bardziej zdumiewające niż zaćmienia Księżyca, te bowiem bywają częstsze."

Podręcznik kończy wezwanie do wytężonej pracy:

" W każdej umiejętności teoria nie poparta stałym ćwiczeniem nie na wiele się przydaje, a zwłaszcza w mnemonice jest ona niemal bezwartościowa, jeśli nie stoi za nią pracowitość, poświęcenie, samozaparcie i zainteresowanie. Możesz żywić przekonanie, że dysponujesz największą z możliwych ilością miejsc najlepiej odpowiadających zasadom - mimo to codziennie powinieneś ćwiczyć się w umieszczaniu w nich wyobrażeń."

Traktat ten cieszył się dużym poważaniem i w Średniowieczu, wierzono, że to dzieło Cycerona.

Frances A. Yates: Sztuka pamięci